Je kon er op wachten. Enkele mannelijke voetballers brachten naar buiten dat zij het slachtoffer waren van seksueel misbruik. Acuut stond de gender-politie op. In de vorm van een vijfvoudig dartskampioen die zijn podium van de roem benutte om te oordelen dat misbruikte voetballers geen echte mannen zijn. Want echte mannen zijn sterk, stoer en slaan er op los. Echte mannen kunnen nooit kwetsbaar zijn of, erger nog, ergens het slachtoffer van zijn. Dus zijn het geen mannen. Probleem opgelost!
Dartskampioen Eric Bristow benutte Twitter om de ‘harde kerels’ uit zijn sport te vergelijken met watjes van voetballers, die zichzelf niet verdedigden tegen aanranders. Hij gebruikte in zijn tweets ook het woord ‘poof‘, een scheldwoord voor homo. Later bood hij excuses aan. Hij had pedo bedoeld. Oh, ok…
Bristow heeft volgens diverse media de beledigende twitterberichten verwijderd, maar het kwaad is al geschied, signaleert dagblad The Guardian:
If the ignorant raving of the likes of Bristow are left unchallenged, then other survivors will be deterred from coming forward. Such comments inflict genuine damage on people too: if you’ve internalised a “maybe it was my fault” sense of shame, if you feel emasculated, then Bristow’s rant will be a source of hurtful anguish.
Als samenleving hebben we sowieso moeite met seksueel geweld. Als iemand een vrouw verkracht terwijl ze een kort rokje droeg, heet het geen verkrachting en zeggen teveel mensen dat het haar eigen schuld is, bleek onlangs uit een enquête van de EU. Zoals Marjolein Derous de algemene houding van mensen rondom het thema ‘seks zonder toestemming’ (=verkrachting) samenvat:
De enquête op zich, de verbazing over de eerste ‘interpretatie’ van de cijfers en het snel-snel afvoeren van zelfs de ondubbelzinnige resultaten zijn allemaal symptomen van eenzelfde probleem: we vinden seksueel geweld wel allemaal heel erg, maar willen er zelf niet al te veel mee geconfronteerd worden.
Die houding treft vrouwen harder dan mannen, omdat de meeste daders mannen zijn en de meeste slachtoffers vrouwen. Maar mannen kunnen ook in de greep van een verkrachter raken, getuige de misbruikschandalen uit het leger, katholieke tehuizen en andere besloten organisaties. Vaak krijgt het slachtofferschap dan een extra lading mee. Voetballers gelden als het toppunt van mannelijkheid. Zeker de sterren, de topscorers, belichamen een ideaalbeeld van ware macho mannelijkheid. Ieder jongetje behoort te streven naar de mannelijkheid van dit soort helden.
Als die stoere helden zich opeens ontpoppen tot kwetsbare mensen die in hun jeugd vreselijke dingen meemaakten en daar nu nog steeds onder lijden, slaan de hersenen van veel mensen op tilt. Wat je hoort, ziet en leest past niet in het plaatje of bij de emoties die mannelijke voetbalhelden, racehelden en andere sportsterren oproepen.
Vervolgens heb je twee keuzes. Je beeldvorming over mannelijkheid veranderen, of vasthouden aan jaren vijftig rolpatronen en alles wat daarvan afwijkt wegmeppen. Dat laatste is wat mensen zoals Bristow doen. Misbruikte voetballers zijn geen echte mannen. Phew! Aloude stereotiepe beeld hersteld, mannelijkheid gered, en dat dit betekent dat mannen die slachtoffer zijn van seksueel misbruik, in de kou staan en nergens naartoe kunnen.
Oh en voor alle duidelijkheid: verkrachting en andere vormen van seksueel geweld hebben niets te maken met lustgevoelens of de vraag of iemand ‘sexy’ is of wat dan ook. Het draait om status en macht. En gewapend met beschikbare cijfers kun je profielen opstellen van daders. Zoals de meest voorkomende dader van ‘date rape’. En als de dader de eerste keer ongestraft wegkwam met zijn misdrijf, gaan teveel van hen door met verkrachten.
De Zesde Clan 