Ok, dus Engeland verlaat de EU. Maar hoe zit het met deze Brexit en de vrouwen? Conclusies tot nu toe: blanke mannen domineerden het debat en de campagnes. Vrouwen voelden zich veel minder dan mannen aangesproken door of betrokken bij de campagnes. (Goh, zou daar een verband tussen zitten?) Velen aarzelden wat ze moesten stemmen. Uiteindelijk bleek dat vrouwen iets meer naar de Brexit neigen dan mannen. UPDATE: en leeftijd was een belangrijke factor. Hoe ouder, hoe vaker een stem om uit de EU te stappen.
Ah ja, de Brexit. De campagne duurde maanden, kreeg een steeds grimmigere toon, en feiten waren ver te zoeken temidden van de luide kretologie. Bij dit alles domineerden blanke mannen. Zij namen 90% van het nieuws in landelijke media in beslag. Ook online maakten mannen het meeste kabaal. De bijdrage van vrouwen bestond, naast die 10% berichtgeving, ook uit de oproep aan andere vrouwen: praat asjeblieft mee, politiek is iets wat je zelf zou moeten willen doen, niet iets wat jou ”aangedaan wordt”. Dus doe mee, het is belangrijk!
Mooi gezegd en waar natuurlijk. Maar voor vrouwen blijft het lastiger dan voor mannen om je stem te verheffen. Je begeeft je in een wespennest. Bij The Guardian bestaat de top tien van meest belaagde opiniemakers bijvoorbeeld uit acht vrouwen en twee mannen. Beide mannen waren niet blank. Dat is geen toeval. Mocht je er als vrouw, ondanks alle vijandigheid, toch over nadenken mee te praten, dan is daar de situatie rondom Jo Cox. Wat ze zei werd constant gemarginaliseerd – iets waar veel vrouwen routinematig tegenaan botsen als ze zich in een publiek debat proberen te mengen. Pas toen een man haar ombracht, schonken mensen enige aandacht aan haar standpunten.
Dan de kiezers. Vrouwen hebben het stemrecht, maar als de politiek voor negentig procent bestaat uit luidkeels schreeuwende mannen die alleen praten over onderwerpen die mannen interessant vinden, bestaat er een gerede kans dat vrouwen zich niet vertegenwoordigd of betrokken voelen. Cijfers en onderzoeken, onder andere van de London School of Economics, wijzen daar inderdaad op. Vrouwen voelen zich niet aangesproken door de voor- en tegencampagnes. Mede daardoor had 20 tot 25% van de vrouwen eind vorig jaar nog geen idee wat ze zouden kiezen, tegen 10-15% bij de mannen. Facebook en Twitter lieten hetzelfde beeld zien.
Gezien die geringe betrokkenheid en vele onbesliste stemmen lag er een kans voor de voor- en tegencampagnes om vrouwen gericht op te zoeken en te overtuigen. Met name het ‘Blijf’-kamp slaagde daar niet in. Op 14 juni voorspelde Allison Pearson van The Telegraph daarom al dat Engeland voor een afscheid van de EU zou stemmen, met vrouwen voorop. Vrouwen geloofden niet in de argumenten van het ‘Blijf’-kamp. Ze lachten de mannelijke politici uit en hekelden hun neerbuigende toon:
Guess what – women don’t like condescending, mainly male politicians lecturing them. Who knew? There is panic in the Remain camp, and rightly so. Each new tactic comes across as an increasingly desperate Mr Punch beating up Judy and squawking, “Oh, yes, you will!” “Oh, no, we won’t!,” the people shout back.
De rest is geschiedenis.
UPDATE: juist voor vrouwen kan het wegvallen van Europese wetgeving nadelig uitpakken. Gelijk loon voor gelijk werk, maatregelen tegen seksuele intimidatie, het kwam allemaal tot stand onder druk van de EU….
De Zesde Clan 