‘Oooo, komop zeg, we helpen jullie toch?’. Dat was het excuus van mannelijke demonstranten die protesteerden tegen de dood door verkrachting van een 23-jarige vrouw in India. Dit soort mannen zijn zo overheersend aanwezig bij demonstraties dat ze vrouwen letterlijk overschreeuwen. Dat is niet het enige probleem. Vrouwen blijven weg van de protesten omdat ze bepoteld worden door mannelijke mededemonstranten. Ziehier de problematiek van India in een notendop. India? Nee, van ons allemaal.
Ja, er waren ook mannen die zich wel waardig en fatsoenlijk gedroegen bij protesten tegen de verkrachtingsdood van een jonge Indiase vrouw.
De afgelopen tijd verschenen er veel verhalen in de internationale media over de positie van vrouwen in India. Aanleiding voor de analyses en het handenwringen, soms door Indiase politici die zelf beschuldigd zijn van verkrachting, vormde een verkrachtingszaak, waarbij een groep mannen in een bus een vrouw verkrachtte. De vrouw overleed later aan haar verwondingen. Een vriend die met haar mee was gegaan, kwam er ‘slechts’ vanaf met mishandeling; hij overleefde het geweld.
Vervolgens gebeurde er vanalles. Een senior politiechef riep vrouwen op om na het donker niet naar buiten te gaan, en chilipoeder mee te nemen om in het gezicht van eventuele verkrachters te strooien. Geen woord aan het adres van mannen, dat die misschien moesten ophouden met verkrachten. En Indiërs gingen de straat op. Ze hielden wakes, stille tochten, en demonstraties.
Op dat moment ging het prompt weer mis voor vrouwen:
…her group recognized several men among recent protesters who had attacked members of her collective with misogynistic threats during quieter demonstrations that preceded the infamous gang rape. “They told us we had no right to protest there, and if we wear indecent clothes they will molest us.” The presence of some men that Borah characterized as “thugs” has helped to create an atmosphere during some of the recent protests that has been outwardly hostile toward women.
Zelfs vrouwelijke journalisten die gewoon hun werk probeerden te doen, kregen te maken met ongewenste intimiteiten tijdens demonstraties. Toen een van hen, persfotografe Rukmini Shrinivasan, over haar ervaringen Twitterde, kreeg ze prompt verwijten dat ze er wel om gevraagd zou hebben, of nare bijbedoelingen had met het publiekelijk maken van haar ervaringen. (zie ook: Lara Logan, verslaggever van de Amerikaanse zender CBS, in Egypte).
Het is wrang dat bij het protesteren tegen de zinloze dood van een jonge vrouw, vrouwen aan precies die agressie onderworpen worden waar de 23-jarige het slachtoffer van werd.
Maar er treedt nog een andere ironie op. Amerikaanse en Engelse media die de zaak volgen, blijken er een handje van te hebben om met de vinger naar India te wijzen, terwijl ze tegelijkertijd de verkrachtingscultuur in de Westerse wereld ontkennen. Met nog wat snufjes neokolonialisme en antifeminisme erbij voor de smaak:
Attitudes towards women in the east were once used by colonialists to, first, prop up the logic of cultural superiority that justified unequal power relations (the “white man’s burden”) and second, silence feminists working back in the west by telling them that, comparatively, they had nothing to complain about. When it finishes calling Indian men hyenas, Purves’s article states that westerners “have the luxury of fretting about frillier feminist issues such as magazine images, rude remarks and men not doing housework”. Does anyone else see an unattractive historical pattern here?
Twee vliegen in één klap! Kijk die rare primitieve lui in India eens. Guttegut, wat een vrouwenhaters daar. Vrouwen hebben het maar goed hier in het Westen. Waar maken die zure feministes zich druk om?
Nou, bijvoorbeeld hierom: verkrachting gebeurt overal. Het is niet voorbehouden aan India. In Frankrijk namen groepsverkrachtingen in Parijse buitenwijken zulke groteske vormen aan, dat er een hele organisatie ontstond om er iets tegen te doen, met de mooie naam ‘geen sletten, geen slavinnen’. En dacht je dat die Indiase politieagent een rare mening verkondigde? Een Canadese politieman zei ongeveer hetzelfde. Die riep vrouwen in Toronto op om niet als een slet gekleed de straat op te gaan, als ze niet verkracht wilden worden. Daaruit kwamen de internationale Slutwalks voort.
Oh, en zoek eens op Google met de combinatie van de woorden ‘slachtoffer’, ‘verkrachting’ en ‘liegt’. Er is buitengewoon veel aandacht voor liegende vrouwen. Over liegende mannen, en een gigantische onderrapporage van verkrachting, nauwelijks een woord. (bij de weg: ja, soms liegen mensen over verkrachting. Ongeveer in dezelfde mate als mensen liegen over diefstal, overvallen, en andere misdaden. Maar alleen in geval van verkrachting krijgen die paar procent valse aangiften opeens een enorm gewicht. Dat is geen toeval.
Oh, en denk aan de glijdende schaal. Het begint met vrouwen uitjouwen op straat. Femme de la Rue, anyone? Mannen komen daar mee weg, want wie wil nou zeuren over ongemakkelijke gevoelens bij zogenaamd leuke opmerkingen als ‘Heej, schatje – waar gaan die mooie beentjes naartoe???’ Vanuit die vijandige houding ten opzichte van vrouwen kunnen sommige mannen het idee krijgen dat ze ook wel weg kunnen komen met verkrachting. Iets waar ze overigens gelijk in hebben, want het percentage veroordeelde verkrachters is overal buitengewoon laag. En steeds opnieuw vinden incidenten plaats waar je geen woorden meer voor hebt.
Dat is de cultuur waarin we leven. Het is niet voorbehouden aan het verre India. Seksueel geweld vindt gewoon hier plaats, bij jou om de hoek. En ja, je kunt er iets aan doen. Niet morgen, maar nu. Te beginnen met niet verkrachten.
De Zesde Clan 