Mannelijke financiële adviseurs gaan twee keer zo vaak de fout in als hun vrouwelijke collega’s. Maar als vrouwen de fout in gaan, lopen ze een 20% groter risico op ontslag. Vervolgens krijgen ze ook nog eens minder vaak dan mannelijke ‘daders’ een tweede kans in hun bedrijfstak. Dat blijkt uit een jarenlange studie naar de personeelsrapporten van 1,2 miljoen Amerikaanse adviseurs en aandelenhandelaren, die een disciplinaire maatregel opgelegd kregen.
Waarom zijn vrouwen toch zo perfectionistisch? Als ze ‘gewoon’ eens durfden, ‘gewoon’ genoegen namen met een zesje, komt alles goed. Zo luidt de gebruikelijke riedel in Nederlandse media. Deze riedel heet framing – de bril waardoor veel auteurs problemen bekijken. Let maar eens op hoe vaak een opinieschrijver een situatie op deze manier voorstelt. Het ligt aan vrouwen zelf. Zo ook met perfectionisme. Vrouwen, stop met alles perfect willen doen! Je verpest het voor iedereen en vooral ook voor jezelf! Geen wonder dat je loopbaan stagneert, enz.
Wat deze verhalen echter weglaten, is dat vrouwen onder zware druk staan om het perfect te doen. Wij mensen geven vrouwen namelijk veel minder kansen dan mannen, en straffen vrouwen behoorlijk hardvochtig als ze fouten maken. Zoals uit het Amerikaanse onderzoek naar financiële professionals blijkt. De wetenschappers die de 1,2 miljoen disciplinaire rapporten doorploegden, concluderen:
The authors, who teach at the University of Chicago, Stanford University and the University of Minnesota, suggested the difference represented “taste-based discrimination” in the industry.“The financial advisory industry is willing to give male advisers a second chance, while female advisers are likely to be cast from the industry,” they wrote.
Als een misstap meteen einde oefening betekent, kijk je als vrouw wel linker uit om risico’s te nemen of het rustig aan te doen. Je ziet deze bestraffende houding overal terug. Neem de filmindustrie. Gemiddeld krijgt een ervaren, bekende regisseuse eens in de tien jaar de kans aan het roer van een grote film te staan. De banen gaan vooral naar blanke mannen, waaronder mannen met een flop op hun naam.
Geen probleem, voor een man. Krijg je als vrouw echter die ene kans en mislukt het, dan gooit Hollywood de deur dicht. Dat heet het Ishtar-effect, naar de gelijknamige film die flopte. Ishtar betekende het einde van de loopbaan van Elaine May. Warren Beatty en Dustin Hoffman waren medeverantwoordelijk voor de flop, maar zij hadden geen enkel probleem daarna nieuw werk te vinden.
Hetzelfde patroon duikt op in het bedrijfsleven. Als het minder gaat met een bedrijf, krijgt een vrouwelijke directeur (CEO) in vergelijkbare omstandigheden veel meer kritiek te verduren dan een mannelijke directeur. Leidde een vrouw het noodlijdende bedrijf, dan kreeg zij de schuld van de malaise in 80% van de nieuwsartikelen over de situatie. Bij een man gebeurde dat in slechts 31% van de gevallen.
De lijst onderzoeken is eindeloos lang. Overal hetzelfde meten met twee maten. Overal hogere eisen aan vrouwen, en zwaardere straffen als ze niet supergoed zijn. Dat gebeurt ook in Nederland. Mannelijke voetballers maken er een puinbak van en de enige vraag is ‘welke coach helpt hen er weer bovenop.’ Als de resultaten van voetbalsters tegenvallen, of een voetbalclub zit financieel krap, heet het meteen ‘hef vrouwenvoetbal maar op‘.
Kortom, gewone, middelmatige vrouwen redden het niet. Gewone, middelmatige mannen wél. Mannen mogen falen en krijgen daarna vaak een tweede kans. Mensen zien mogelijkheden bij mannen en geven hen promoties, terwijl vrouwen aan een plakkende vloer kleven. Vrouwen kunnen er niet van uit gaan dat zij snel kansen krijgen. En ze liggen er verdacht snel uit. Wetenschappelijk bewezen feit.
Maar er heerst een oorverdovende stilte over dit structurele seksisme waardoor vrouwen in de marge verdwijnen. Diverse mensen voeren diverse redenen aan naar het hoe en waarom van die stilte. Vrouwen komen niet vooruit omdat mensen diversiteit onbelangrijk vinden en zich niet oprecht inspannen het speelveld gelijker te maken. Of ze ontkennen dat mannen veel meer kansen krijgen dan vrouwen, omdat dit makkelijk is. Lekker wegkijken en genieten van je privileges, met als bonus dat je kunt neerkijken op al die domme vrouwen die een probleem hebben omdat ze het niet goed doen.
Vrouwen zijn echter niet gek. Wij zien de dubbele moraal wel degelijk, en ervaren de oneerlijkheid:
Why do women have to be exceptional to warrant fair treatment? If I’m a female and am pretty average at my job, I should be afforded the same luxuries as any man who is also pretty average at the same job. My biggest gripe with all of this, is that a Dud Male Boss hardly ever gets called out for being a dud. It’s almost as if being male and “ok” at your job, means that you can get away with being a terrible manager and continue to progress to a decent middle management job. But put a female in that same position and every mistake is highlighted, with the insinuation that she’s a dud because she’s female.
Als je dit stuk hebt gelezen, weet dan dat wij allen geleerd hebben vrouwen minder te vinden dan mannen. Wees je ervan bewust. Geef vrouwen bewust meer kansen. Als een vrouw het gedrag van een bepaalde man vertoonde, zouden we dat accepteren? Zo nee, waarom vinden we hem dan nog steeds ok terwijl we haar zouden uitkotsen? Hoe eerlijk is je kritiek? Op die manier kun je jezelf bijsturen en aangeleerd gedrag afleren. Probeer het maar eens. Wie weet wordt de wereld dan wat vriendelijker voor vrouwen.
De Zesde Clan 